Munduan ezer ez badago soberan, ez du ezerk obran soberan egon behar. Merkuriozko pintzela kolorezko termometro baten aurrean. Helburua serioski plantea daitekeen edozer gauza da, krokis orok du xedea, eremu kontzeptualaren eta estrategiak, metodoak eta teknikak hondatua izateko harrapatutako edozein orban gorri, eroso eta nahasiaren artean zabaldutako sarraski plastikoa gidatzen duen plan bat. Bere margolan baten aurrean nago, urrutiko denborara bidaiatzen dut, urdinak liskartu gabe ezkutatzen dira, udazkenean, oroimenaren uda pribatuan, bero zakarraren amaieran, hori ilargitar eta bakartia, baretasun jakintsuegia, urrutiegi geratzen zaidana eta etengabe erakartzen nauena, inguratua Grezia, soin eta giza segurtasunaren formarekin, nahastea beti inguratuta edukitzearen ziurtasunarekin, zentzugabekeria estatikorik gabe, zortzi nota, lasai eta egituratuak, beti dauzka bere barne, diot neure buruari, bere lehen planoa dira eta ezkerrean dagoen kolore tanta lodia, eta pixka bat urrutiratzen naiz, hura da hotsik atera gabe garrasi egiteko eta harmonian bizitzeko daukan bidea. Markotik kanpo, helburuak beste batzuk dira. Berak irribarre egiten du, beti egiten du irribarre bizitza errealean murgildu aurretik, non artean ez bezala, edertasuna eta miseria zatiketarik gabe aurkezten diren eta beste une sofistikatu batzuetarako uzten du erabateko satisfakzioa deituriko hori eguneroko biziraupenaren borrokan jarraitzeko, jan, erabaki eta ez erotu izkina bakoitzean, zabor arkitektonikoaren eta sortasun jarioaldi patologikoen artean. Egun batean, marrazkiko klaseak amaitu ondoren, intuizioaz eztabaidatzen hasi ginen, berak sistematizatu egiten zuela, ergeltasuna sistematizatzen zen bezala esan zuen, berdin-berdin, eta Hamlet identifikatu zuen bere auzoa Donostiaren gainerakoekin lotzen duen bosgarren zubitik urkatua, eta behatzez zoramen duina seinalatuz, patetismo baldarrari egindako kontzesioak alfabetatze modernoaren, mundu berriaren, kondena zirela, aurreko mundutik dirdiran, dirdira teknologikoan bakarrik bereizi zena. Gustu faltarako justifikaziorik ez dago zoritxarra izan ezik eta bihurgune soil batean, hutsala delako zulorik tristeenean zokoratuta, interesgarria dena hautemateko gaitasunak bakarrik, hainbeste marrazkiren ondoren eta koloreak hain ongi menderatu ondoren, lau lerrotan eta kolore gama murriztu batean, mundua eraikiarazten du, gizakizkoa itzaleztatuz ipuin baten ziurgabetasunetik, beti gustua zaintzen ari den sentsazio estetikotik, XVIII. mendetik autonomo eta XX. mendetik harekin maiteminduta dagoena.